Michael werd geboren op 27 februari 1987 om 13.12 uur in het MCA te Alkmaar. Hij moest enkele dagen wachten op zijn moeder voordat hij samen met haar naar huis mocht. Wat waren zijn ouders trots. Het kleine binkie was net zo groot als je onderarm.
Al gauw stal hij de harten van velen. Hij at en dronk goed en na 9 maanden kroop hij al door de huiskamer. Vlak voor zijn eerste verjaardag stond hij, en maakte hij zijn eerste pasjes. Een hele mijlpaal. Het klonk als muziek in de oren toen hij zijn eerste woordjes zei. Daarna wist hij er geen rem op te houden, en kletste hij altijd gezellig de oren van je hoofd. Toen hij ouder werd, was Michael een rustige jongen die altijd in was voor geintje. Michael was 2 jaar en 3 maanden toen hij de volle aandacht in het gezin moest gaan delen. Hij kreeg er namelijk 2 broertjes bij, Patrick en Danny. Zij werden geboren op 30 mei 1989. Michael was zo trots (net als zijn ouders natuurlijk) dat hij tegen een ieder riep “ik heb tee babies”.
Prachtig te zien dat hij op zo’n jonge leeftijd om zijn kleine broertjes bekommerde, en ze de fles gaf. Hij ging er dan echt voor zitten en zette door, ondanks dat hij in slaap dreigde te vallen. Op 3 jarige leeftijd ging hij twee middagen in de week naar de peuterspeelzaal om vervolgens, toen hij vier was geworden, naar de OBS de Cocon te gaan in Alkmaar-Noord. Vanaf die leeftijd was Michael sterk geïnteresseerd in straaljagers, en dan het allermeeste in de F16. Als er één overvloog, dan rende hij altijd naar buiten om hem na te zien. Hij was er helemaal mesjokke van. Toen al zei hij: "ik wil later, als ik heel groot ben, piloot worden". Michael doorliep de school, en wilde ook al op heel jonge leeftijd op voetbal. Eerst als speler maar later als keeper. Zijn talent bleef niet onopgemerkt. Keeper zijn, heeft hij volgehouden tot zijn 13e maar vond het niet leuk meer omdat hij elk seizoen in een ander team werd geplaatst. Je moet er ten slotte wel plezier in hebben. Later ging hij naar de scouting, waar hij veel meer plezier beleefde en wel met zijn vrienden kon blijven omgaan. Na zijn lagere school ging hij naar het Jan van Scorel college, alwaar hij een VMBO/HAVO opleiding ging doen. Hij slaagde hiervoor toen 17 jaar was. In de periode van de middelbare school ontwikkelde Michael zich tot een vooruitstrevende persoonlijkheid. Hij was overal in geïnteresseerd.
Zo mocht hij graag in de keuken staan en helpen met koken. Ook kon hij zelfstandig al aardige maaltijden klaarmaken. Michael had ook zijn verantwoordelijkheden, dacht aan iedereen en was bovenal heel sociaal. Wanneer er ergens een conflict was wist hij het wel op te lossen. Michael vormde overal vrienden om zich heen. Bij de scouting, op school en op straat. Overal had hij heel veel vrienden. Het was altijd lachen, en het bleef natuurlijk een jongen die ook zijn streken had. Maar wel hele leuke en spannende. Zo wilde hij na een stuk lopen in de winter (met vrienden) een stukje afsnijden. Hiervoor moest hij op een kanaal over het ijs. Na enkele meters ging dit al snel over in ijsschotsje lopen, dit tot grote hilariteit van zijn vrienden. Met droge voeten kwam hij inderdaad aan de overkant aan.
Ook tijdens de vakanties in Frankrijk verzamelde hij altijd veel vrienden en vriendinnen om zich heen. Zo organiseerde hij (terwijl het van de gemeente niet mocht) altijd kampvuuravonden. Dit deed hij zo goed dat het werd gedoogd. Vele avonden heeft hij daar samen met zijn broers en vrienden veel lol gehad. Ook gingen ze overdag veel met de surfplanken weg. Het verbaasde ons dan ook niet toen ze op een keer terug kwamen en doodleuk vertelden dat de Gendarmerie achter hun aanzat omdat zij op de rand van een stuwdam hadden gelopen.
Ook had Michael eens een saaie leraar die hem wiskunde gaf op het VMBO. Hij wilde eens serieus genomen worden door deze man. Maar dat ging maar niet. Michael besloot een geintje met deze man uit te halen en sloot een weddenschap af met zijn vrienden, dat hij in de eerste de beste les uur iets zou gaan doen met de leraar. Terwijl alle klasgenoten in de klas gingen zitten, liep Michael naar de leraar toe en ging achter hem staan. Hij vroeg aan hem of hij tegen een geintje kon. Voordat hij kon reageren plette Michael enkele Cherry tomaatjes over de kale kruin van deze leraar. U kunt begrijpen dat de klas in één klap vlak lag van het lachen. Michael mocht het lokaal verlaten (gek hè). Toen Michael naar de directeur moest en hem de situatie uitlegde kon ook hij zijn lach niet verbergen.
Michael had lef, en was dus ook wel eens ondeugend. Michael lag net enkele dagen in het Vu ziekenhuis en aan de monitor. Zijn moeder kreeg een snoepje en verslikte zich bijna, dit lonkte Michael naar een opmerking. Het gevolg was dat beiden in een schaterlach uitbarstten. Waar wij even geen rekening mee hielden was dat Michael aan de monitor hing en alle waardes in het rood liepen door zijn schaterlach. De verpleegsters die alleen de waardes konden aflezen in de zusterskamer, struikelden over elkaar heen om naar zijn kamer te komen. Die ogen daarna van de verpleegsters die op zijn kamer kwamen! Geweldig.
Wat te denken op deze kinderafdeling waar vele hele kleine kinderen lagen en dat er ineens een jongen ligt van 17 jaar met een lengte van 1.90. Die dan simpel papieren vliegtuigjes op de gang gooide, net zolang tot de verpleegsters de vliegtuigjes opraapten in de hem gewenste houding. En natuurlijk onder grote hilariteit van hem. Michael was een vrolijke en positief ingestelde jonge vent. Het is dan ook verschrikkelijk dat hij de ziekte niet kon overwinnen. Het doet de familie en zijn vrienden heel veel pijn dat hij er niet meer is. Maar in gedachte leeft hij bij iedereen voort. Wij blijven hem gedenken en houden zijn ideeën in leven door voor vele kinderen in de ziekenhuizen en zorgcentra het Michael-Wing-system te realiseren. Michael Kenniphaas overleed op zaterdag 16 april 2005 in het Vumc te Amsterdam om 13:12 uur! Jawel, op exact het zelfde tijdstip als zijn geboortetijd.